تکرار مکررات در زمینه کاشت درختان ناسازگار عامل اصلی عدم توسعه و درجا زدن فضای سبز تبریز
خشک شدگی اکثر کاج ها و سرو های تبریز و اصرار مسئولین امر به کاشت مجدد آنها
کاشت درختان بومی سریع الرشد راهکاری برای توسعه جهشی فضای سبز تبریز
کاج ها و سرو ها گونه های همیشه زردتبریزند نه همیشه سبز !!
خشک شدن کاج های 30 ساله ورودی ترمینال مرکزی تبریز
سالانه هزینه های چند صد میلیاردی برای توسعه فضای سبز کلانشهر تبریز میشود که گاهاً به علت عدم مطالعات جامع، اثرات نامطلوبی بر فضای سبز شهری می گذارد. با نگاهی به برخی اقدامات حوزه فضای سبز شهرداری تبریز از قبیل کاشت مجدد کاج و سرو با مشاهده خشک شدگی بیش از نصف کاجهای سالهای قبل در زمستان این مسئله را در ذهن انسان متبادر می سازد که مجموعه ی این اقدامات، جز استفاده ناکارامد از سرمايه هاي عمومي در نظر شهروندان نتيجه ديگري دربر نداشته است که متأسفانه با کاشت مجدد و انبوه سروهای یک ساله در معابر شهری این رویه همچنان به قوت خود باقی است.
به نظر میرسد با ادامه چنین رویه ای و عدم کاشت گونه های بومی سازگار، توسعه فضای سبز تبریز شاید تنها در رویای مردم و مسئولین محقق شود.
صنوبر های قد علم کرده سر سبز و کاج خشک شده 30 ساله در کنار پارک مشروطه
همانطور که میدانیم امسال بودجه فضای سبز تبریز افزایش نجومی داشت و با سه برابر نمودن بودجه فضای سبز ،اعضای شورای شهر اهمیت این موضوع را به مدیران فضای سبز گوشزد نمودند تا با دستی پر به میدان بروند و دلیلی تحت عنوان کمبود بودجه برای عدم توسعه فضای سبز تبریز نداشته باشند.گرچه اقدامات جدیدی در توسعه فضای سبز تبریز صورت گرفته است ولی با توجه به کاشت اکثر گونه های نا سازگار با شرایط آب و هوایی تبریز ،تحقق خواسته مردم و اعضاء شورای شهر که همانا تبدیل تبریز به باغ شهر سابق میباشد عملا دست نیافتنی خواهد بود و به عینه شاهد درجا زدن فضای سبز تبریز و عدم توسعه آن خواهیم بود !!!
تصاویری از کاج ها و صنوبر های هم زمان کاشت شده در لوپ اتصالی بزگراه کسایی به مارالان و تنومندی چنارها در کنار خشک شدگی کاج ها !!
طی سالیان اخیر بر اساس سیاستهای نسبتا غیر کارشناسی شده ،شهرداری تبریز اقدام به کاشت درختان همیشه سبز (سرو و کاج)در کلیه نقاط شهری نموده است و به قطع میتوان گفت میلیونها درخت کاج و سرو در شهر تبریز کاشته شده است ولی متاسفانه به جز گونه ژونی پروس(سرو خوابیده)دیگر گونه های کاشته شده به هیچ وجه با آب و هوای تبریز سازگار نبوده و هر ساله شاهد خشکیدن بیش از نصف کاج های کاشته شده بودیم و هستیم .
با عبور از اکثر معابر شهری متوجه میشویم که بیش از نصف کاجها و سروهای موجود شهر به کلی خشک شده اند و نصف باقی مانده نیز از گونه های همیشه سبز به گونه های همیشه زرد تبدیل شده اند این یعنی برباد دادن کلیه سرمایه ها و بودجه هایی که طی سالیان اخیر برای کاشت آنها هزینه کرده ایم
تصاویری از درختان چنار و صنوبر کاشت شده پارسال و رشد مناسب انها (تصویر بالایی مربوط به گلکار و پائینی مربوط به پارک بزرگ)
آنچه که محرز است اینست که اگر ما بودجه های میلیاردی فضای سبز را صرف کاشت گونه های بومی تبریز منجمله صنوبر(تبریزی)و قره آغاج(نارون) و چنار و برخی گونه های سازگار با آب و هوای تبریز منجمله بید مجنون و توت و سپیدار و سیب و توت و زیتون و... میکردیم، اکنون بدلیل رشد بسیار عالی این درختان ، شاهد شهری سرسبز و با سرانه استاندارد فضای سبز بودیم
ولی متاسفانه اکثر درختان کاشته شده تبریز مربوط به کاج و سرو میشود که سرعت رشد بسیار بسیار کمی داشته و در کنار رشد کم این گونه ها سالانه بیش از 70% تلفات به همراه دارند
تصویری از کاجهای شهرک اندیشه
نکته جالب این است که قیمت خرید یک کاج و سرو 20 سانتی چند برابر درخت بومی مثل چنارو تبریزی میباشد و اگر شهرداری تبریز طی سالیان اخیر اقدام به کاشت این گونه های بومی و البته با سرعت رشد فوق العاده مینمود چهار برابر تعداد درختان کاشته شده فعلی در سطح شهر درختکاری شده بود و با احتساب سرما زدگی و خشکیدگی کاجهای کاشته شده و با توجه به سرعت فوق العاده رشد درختان بومی، به یقین میتوان گفت هم اکنون با همان هزینه ده برابر فضای سبز موجود فضای سبز داشتیم
تفاوت گونه های بومی و گونه های همیشه سبز از بعد سرعت رشد و توسعه فضای سبز
یک کاج یا سرو در طول 5 سال عمر ، نهایتا میتواند تا یک متر ارتفاع برسد ولی گونه های بومی مثل درخت تبریزی و... در عرض 5 سال میتواند به ارتفاع 15 متری برسد و جدای از تاج درختان بومی که بسیار وسیع و گسترده هستند (در مقابل درختان کاج که تاج درخت نقشی در تصفیه هوا ندارد) ارتفاع چشم نواز این درختان 15 برابر درختان همیشه سبز میباشد که اصلا قابل قیاس نیست
تفاوت گونه های بومی و گونه های همیشه سبز از بعد تصفیه هوا
گونه های همیشه سبز نقش بسیار اندکی در تصفیه هوا دارند که در قیاس با درخت نارون که به صورت توپی رشد میکند رقمی به حساب نمی آید
تفاوت گونه های بومی و گونه های همیشه سبز از بعد سطح اشغال فضای سبز
خوشبختانه تنوع در تعداد گونه های بومی تبریز بسیار زیاد است .بطوری که درخت صنوبر(تبریزی)در ارتفاع بیشتر رشد میکند ولی درخت نارون(قره آغاج) در پهنا بیشتر رشد میکند و درخت چنار حد وسط نارون و صنوبر میباشد و شهرداری تبریز میتواند با کاشت ترتیبی این درختان در حاشیه بلوار ها و به صورت ردیفی و به ترتیب ارتفاع درخت ، شاهد توسعه همگون و منظم فضای سبز در معابر و پارکهای شهری باشیم
تفاوت گونه های بومی و گونه های همیشه سبز از بعد میزان ماندگاری و تحمل سرما
درختان بومی تبریز با بدترین شرایط آب و هوایی نیز سازگار و ماندگارند ولی متاسفانه گونه های همیشه سبز در زمستانهای سرد تبریز با بیشترین تلفات مواجه میشوند و با کاشت این درختان کلیه زحمات سازمان پارکهاو عوامل فضای سبز به باد میدهیم
تنها گونه همیشه سبز ماندگار در سرمای تبریز ژونی پروس یا کاج خوابیده هست که در سطح زمین رشد میکند و ارتفاع نمیگیرد و در صورت تمایل شهرداری به ادامه کاشت گونه های همیشه سبز ،ژونی پروس بهترین گزینه هست و میتواند در کنار درختان بومی تبریز و به منظور سر سبز نمودن پائین دست درختان بومی میتواند کاشته شود که ترکیب این گونه ها با درختان بومی بسیار زیبا و چشم نواز خواهد بود
در پست بعدی شما را به مشاهده تصاویر خیابانهای تبریز که در آنها از گونه های بومی استفاده شده دعوت خواهم کرد که درختان از بالای خیابانها به هم تنیده شده اند
خواهشمند است دیدگاه خود را در موردگونه های کاشت شده تبریز بیان نموده و در نظر سنجی سمت چپ وبلاگ شرکت نمائید.
بقیه تصاویر درادامهمطلب